Winnica Kraków

Valpolicella to coś pozornie oczywistego dla każdego, kto pije wina. Ale jak w każdym przypadku dotyczącym win znanych, wszędzie dostępnych, produkowanych na dużą skalę, jak w przypadku chianti czy montepulciano d’Abruzzo, nigdy nie wiadomo, czego spodziewać się po konkretnym winie z takiej apelacji. Może być tak samo dobre, jak i złe, może być przeciętne i wybitne albo chociaż świetne w stosunku jakość – cena.

Tym razem na stole Valpolicella z 2011 roku od Azienda Agricola Zýmē di Celestino Gaspari. To producent młody, istniejący zaledwie od 2003 roku – oficjalnie, a działający od roku 1999, ale już uznawany we Włoszech za jednego z lepszych.

Nazwa dla firmy wzięła się od greckiego słowa: zýmē znaczy drożdże – proste acz fundamentalne w winiarstwie. Logo z kolei, czyli pięciokąt wpisany w kształt liścia winorośli odwołuje się do pięciu najważniejszych czynników, które tworzą wino: człowiek, winorośl, ziemia, słońce i woda. Równie proste i równie fundamentalne.

Myślę, że tak właśnie zrobiono to wino, bo sięgamy po butelkę wina, które smakuje, jakby ktoś w dłoni trzymał podręcznik otwarty na stronie z hasłem “valpolicella” i robił trunek zgodnie z wytycznymi winiarskich przewodników.

Wino ma dość jasny kolor, lekko rubinowy z odrobiną fioletowych refleksów. Leżakowało zaledwie 6 miesięcy w stalowych kadziach. To wystarczająco krótko, by nie utracić żywości i “chrupkości” tego wina,  a zarazem dość długo, by je zaokrąglić. Na początku pojawiają się w nosie nuty świeżych dojrzałych wiśni, potem nuty kwiatowe i troszkę pieprzu. Potem wyczuć można jeszcze nuty malin. W ustach wino jest bardzo żywe, owocowe, ale świetnie zrównoważone. Co najważniejsze, bardzo długo pozostawia smak na języku. Nic dziwnego, że rocznik trzykrotnie nagrodzono.* Nie pozostaje nic innego, jak tylko pić i cieszyć się życiem. Z odrobiną refleksji, bo “réverie” znaczy tyle, co “zaduma”.